Σαν πίνακας του Βαν Γκογκ, μοιάζει αυτός ο τόπος. Ένας κίτρινος ορίζοντας , ένας ανεκπλήρωτος Έρωτας, μια φωτεινή έκρηξη θαυμασμού : Ο μύθος του Ηλιανθού.
Κάτι από ελληνική μυθολογία
Κατά την μυθολογία, ο Ήλιος και η Ωκεανίδα Νύμφη Κλυτία ζούσανε ένα μεγάλο έρωτα. Αυτό δεν ξέφυγε από την Θεά Αφροδίτη που θέλοντας να πάρει εκδίκηση από τον Ήλιο, ο οποίος αποκάλυψε την απιστία της με τον Άρη, έσπειρε στη καρδιά του τον πόθο για την όμορφη Λευκοθόη. Για να μπορέσει να την πλησιάσει ο Ήλιος και να κερδίσει την Λευκοθόη μεταμορφώθηκε στη μητέρα της και στη συνέχεια της εξομολογήθηκε τον ερωτά του και εκείνη ανταποκρίθηκε. Η Κλυτία όμως από ζήλια, κατήγγειλε αυτόν τον έρωτα στο πατέρα της Λευκοθόης κι εκείνος την έθαψε ζωντανή για να μη μπορεί να βλέπει το φως του <Ήλιου> της. Η Κλυτία, τιμωρήθηκε γι αυτήν την πράξη της που προκάλεσε τον θάνατο της αντίζηλου της. Ο Ήλιος την εγκατέλειψε και δεν την ξανακοίταξε ποτέ. Εκείνη θέλησε να πεθάνει από πείνα και εκείνος τη μεταμόρφωσε σε λουλούδι, το Ηλιοτρόπιο. Εκείνο τον ακολουθεί πιστά στρέφοντας το πρόσωπό του προς το μέρος και Εκείνος ρίχνει αδιάφορα το φως πάνω του.
Μια λωρίδα γης, κάπου εκεί πριν βυθιστούμε στον φλεγόμενο θεσσαλικό κάμπο, αρκεί για να μαγνητίσει το βλέμμα και να φωτίσει τη διαδρομή. Να κάνει τα μάτια να χαμογελάσουν, το πρόσωπο να γλυκάνει, το ταξίδι να αποκτήσει νόημα!
Ένας διόλου λεπτοκαμωμένος και διόλου κομψός αλλά τραχύς και χοντροκομμένος ανθός, εκπέμπει τόση ομορφιά και τόσο φως που προκαλεί έκρηξη συναισθημάτων. Η Φύση. Ένα Ηλιοτρόπιο. Εκατοντάδες Ηλιοτρόπια.
Σε προκαλούν να χωθείς στην αγκαλιά τους, να κλέψεις λίγο από τη λάμψη τους! Σε καλούν να χορέψεις μαζί τους, γιατί ξέρεις… τα ηλιοτρόπια χορεύουν. Χορεύουν γύρω από τον ήλιο. Εκείνος αδιάφορα ρίχνει τις ακτίνες τους πάνω τους ενώ εκείνα τον ακολουθούν, τον κοιτούν κατάματα όσο σκαρφαλώνει ψηλά και του γυρίζουν τη πλάτη όταν ξεκινά η δύση του.
Μικρές λωρίδες γης στη μέση του πουθενά, μεγάλες ελπίδες εκεί στη μέση του πουθενά. Κίτρινοι Ορίζοντες. Δυνατοί Έρωτες.
