Η σύγχρονη σειρήνα, η νύμφη του Αιγαίου που σε πλανεύει με την άγρια ομορφιά της και σε κάνει να θέλεις κάθε καλοκαίρι να επιστρέφεις εδώ: στη δική Σου Αμοργό. Δεν χρειάζονται πέντε ούτε δέκα λόγοι για να επισκεφτείς την Αμοργό, ένας είναι μόνο αρκετός : το απέραντο πολυφωτογραφισμένο και πολυτραγουδισμένο Γαλάζιο της. Τους υπόλοιπους θα τους ανακαλύψεις μόνος σου στα ασβεστωμένα σοκάκια της χώρας της, στα θαλάσσια μονοπάτια της, στους μικρούς ορμίσκους της, στις γεύσεις των τοπικών προϊόντων της. Γιατί, η Αμοργός είναι νησί που γράφει ανεξίτηλα στη καρδιά είναι μυστηριώδης και γοητευτική, άγρια και όμορφη, μοιάζει απρόσιτη αλλά γίνεται τόσο οικεία! Ασκεί μια παράξενη έλξη στο κάθε επισκέπτη της. Να γιατί, αγάπησα τη δική μου Αμοργό…
Για τις βραδιές ευθυμίας με τοπική ψημένη ρακή στον Αμοργιαλό, στον Λεωνίδα, στο Καθ΄ οδόν και βασικά παντού στο νησί. Με ανεμελιά, αγκαλιασμένες παρέες, γέλια.Ξεχνάς το χθες, δε σκέφτεσαι το αύριο. Είναι μόνο η στιγμή.
Για το Νικουριό, το νησάκι απέναντι από τον Αγ. Παύλο τόσο ώστε να πάω ξανά και ξανά. Ξεχώρισα τη δεύτερη παραλία του – την ανοργάνωτη- για τα κρυστάλλινα νερά της αλλά κυρίως για την “άπλα” και την ηρεμία που χαρίζει. Ένας επίγειος παράδεισος. Και για τον απίστευτα υπέροχο βυθό της! Συνίσταται για scuba diving. Στα συν και το γραφικό εκκλησάκι της Παναγιάς που δεσπόζει ψηλά στο λόφο.
Γιατί εντελώς out of the blue βρίσκομαι να σιγοτραγουδάω μαζί με τον Καζούλη < τη τελευταία τη παράσταση στο Εκράν το τελευταίο ματωμένο σου κολάν το τελευταίο τρένο από το σταθμό το τελευταίο πλοίο για την Αμοργόοοοοοο>. Έκπληξη που μάλλον συμβαίνει συχνά, εκεί σε κάποιο από τα στέκια της Αγιάλης. Κύμα, αστέρια, συναίσθημα και Βασίλης Καζούλης live… συνδυασμός που απλά δε γίνεται να μην το ερωτευτείς αυτό το νησί.
Για τη παραλία της Λεμβρωσού, στην Αγιάλη. Είναι μια καλή λύση χωρίς στριμωγμένες πετσέτες για χαλάρωση κάτω απ΄τα αρμυρίκια και απολαυστικές βουτιές στα πράσινα νερά της. Με την ομώνυμη ξύλινη ταβέρνα να σερβίρει απολαυστική φραπεδιά με πανοραμική θέα και το προσωπικό μεγάλες δόσεις γέλιου.
Για τις πρωινές βουτιές στα ασημόγκριζα νερά της παραλίας της Αγίας Άννας, γιατί μετά ξέρεις…επικρατεί το αδιαχώρητο, στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο στα βράχια του μικρού κόλπου.
Νιώθω η ίδια πρωταγωνίστρια του Luc Beson, στο Le Grante Blue. Η αίσθηση μαγική. Καθώς ξεμακραίνω, αντικρίζω εκεί ψηλά στ΄ αριστερά κρεμασμένη την επιβλητική Μονή της Χοζοβιώτισσας. Είμαι εγώ και το δικό μου απέραντο γαλάζιο.
Για τη μοναδική θέα που κόβει ανάσα από το παραθύρι της Μονής Χοζοβιώτισσας. Ένας θαλάσσιος ορίζοντας απλώνεται μπροστά μου, μέχρι που το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας συναντώνται και όλα γίνονται μπλε. Τα λόγια δεν μπορούν με τίποτα να αποτυπώσουν την αίσθηση, απλά Μεγαλείο! Αξίζει η ανάβαση των 300σκαλιών. Εντάξει και για το λουκουμάκι με τη ψημένη ρακί που προσφέρουν οι μοναχοί…
Για το πρωινό στο Γιασεμί, όταν το νησί λαγοκοιμάται ακόμη. Η ηρεμία, η θέα, η ευωδία των λουλουδιών, τα χρώματα σε συνδυασμό με την εξαιρετική ομελέτα σου φτιάχνουν την ημέρα και σου γεμίζουν το στομάχι.
Και μιας και μιλάμε για γεμάτο στομάχι, για τα μαμαδίσια πιάτα του Φωτοδότη. Συγχωρέστε με, αλλά δε μπορώ να είμαι αντικειμενική με αυτή την ανακάλυψή μου. Εδώ νιώθεις ότι είσαι μέρος της ζωής του νησιού, ότι είσαι ταξιδιώτης και όχι τουρίστας. Τρως σπιτικά, ποιοτικά και οικονομικά.
Για την ανεμοδαρμένη Χώρα της. Είναι ένας μικρός πολύχρωμος λαβύρινθος που την ημέρα λούζεται με φως. Συναγωνίζεται επάξια εκείνη της Ανάφη.
Άραγμα κάτω από τον τεράστιο ευκάλυπτο της απάνω πλατείας της Λόζας για καφεδάκι στη χόβολη και λουκουμάδες με μέλι θυμαρίσιο. Σεργιάνι στα στενά πλακόστρωτα σοκάκια και στις συνοικίες της, ειδικά στην Απάνω γειτονιά με τα δίπατα σπίτια και τις πολυτοξικές καμάρες.
Για τα μονοπάτια της, τα γαλάζια μονοπάτια της. Από την Αγιάλη στα Θολάρια, από την Χώρα στη Μονή Χοζοβιώτισσα, από την Αγιάλη στον Ασφοντυλίτη εώς τα Χάλαρα.
Είναι άλλη η συγκίνηση που νιώθεις όταν έναν τόπο τον περπατάς. Κάθε μονοπάτι ξεδιπλώνει τη δική του ιστορία, μνήμες και αρώματα. Γίνεσαι παρατηρητής και πρωταγωνιστής. Είναι ένα αληθινό και αυθεντικό ταξίδι στο χρόνο, στο παρελθόν και στο παρόν.
Έτσι γνώρισα την Αμοργό μέσα από τα μονοπάτια της. Εισέπνευσα τις μυρωδιές του θυμαριού και του φασκόμηλου, ένιωσα το χάδι του αέρα της, άγγιξα την ιστορία της στη Μέγα Στράτα, αγκάλιασα την απεραντοσύνη της θάλασσας από ψηλά.
Δεν άφησα τυχαία τελευταία, τη συγκεκριμένη παραλία,τα Χάλαρα.
Είναι ο λόγος που αγάπησα την Αμοργό. Απρόσιτη, ερημική, δύσβατη. Παρθένα ομορφιά. Επίπεδες γκρίζες πλάκες απ όπου αναβλύζουν πηγές και πέφτουν στα γαλαζοπράσινα διάφανα νερά της.
Ένα σκηνικό κινηματογραφικό, ένα δημιούργημα της φύσης. Μια φυσική πισίνα με φόντο την άγρια ομορφιά από τη μια και τον γαλάζιο ορίζοντα από την άλλη. Και μια παραλία, δίπλα ακριβώς με βοτσαλάκι, τροπικά χρώματα και διάφανη θάλασσα. Ένας λιλιπούτειος εξωτικός παράδεισος.
