Γνωρίζοντας ότι η Αμοργός είναι trekking island σκεφτήκαμε να συνδυάσουμε το τερπνόν μετά του ωφελίμου, και παράλληλα με τις διακοπές να επιδοθούμε στην αγαπημένη μας δραστηριότητα. Έτσι, λοιπόν ανοίξαμε χάρτες, χαράξαμε τις πορείες μας, γνωρίσαμε ιντερνετικά τα μονοπάτια μας και με τον απαραίτητο εξοπλισμό στα μπαγκάζια μας, το πλοίο σαλπάρει…με το νησί να μας περιμένει να ανακαλύψουμε και τους ορεινούς θησαυρούς του.
Αγιάλη-Ποταμός-Πλάκες-Παραλία Χάλαρα
Αυτή είναι η διαδρομή μας trekking στην Αμοργό με τελικό προορισμό τα Χάλαρα, και αποτελεί (ένα κομμάτι της) τμήμα του ιστορικού μονοπατιού της Παλιάς Στράτας : Χώρα – Μοναστήρι – Ασφοντηλίτης – Αγιάλη.
Δεν θα τη χαρακτήριζα ήπια και εύκολη σε καμία των περιπτώσεων. Αν μάλιστα κάνεις και τις αλχημείες σου, όπως καλή ώρα εμείς, μάλλον απαιτητική είναι. Συμβουλή πρώτη, αν ποτέ βρεθείς σε αυτή τη φάση, επέλεξε να καταλήξεις στην Αγιάλη, το ξαναγράφω….να καταλήξεις, όχι να ξεκινήσεις, οι συγκινήσεις είναι το ίδιο έντονες με λιγότερο επίπονη προσπάθεια. Οπλίστηκα με δυνάμεις και κουράγιο -είχα εικόνα από τη παραλία όπου ήδη βρισκόμασταν για το που θα έπρεπε να ανέβουμε ή μάλλον νόμιζα ότι είχα εικόνα- και λέω , ναι, let s do it!!!Με αφετηρία μας , λοιπόν, τον όρμο της Αγιάλης ξεκινήσαμε την ανηφορική πορεία μας με κατεύθυνση το χωριό Ποταμός. Μοιάζει σαν προέκταση της αλλά δεν είναι. Ένα χωριουδάκι μπαλκόνι: χαρίζει την πιο εντυπωσιακή θέα προς στον όρμο της Αγιάλης. Χωρίζεται στον Άνω και Κάτω Ποταμό, με τα φιδωτά σκαλοπάτια- καλντερίμια του να θυμίζουν λαβύρινθο. Εδώ είδα τα πιο ωραία, περιποιημένα καπετανόσπιτα όλης της Αμοργού.
Αφού αφήσαμε πίσω και το τελευταίο σπίτι του χωριού, συνεχίζουμε να “σκαρφαλώνουμε” στο χαρτογραφημένο μονοπάτι. Η σήμανση είναι εμφανής, κατά σημεία, αν και δεν είναι απαραίτητη αφού το μονοπάτι μας οδηγεί από μόνο του…δυστυχώς συνεχίζουν τα σκαλοπάτια, να μας ταλαιπωρούν!!!
Μας χωρίζει υψόμετρο και απόσταση, αλλά η θάλασσα είναι εκεί και μας συντροφεύει από μακριά, δεν μας έχει χάσει λεπτό από τα μάτια της. Και τώρα, αρχίζει να αχνοφαίνεται δειλά δειλά από τα δεξιά το νησάκι της Νικουριάς.
Η ανάβαση συνεχίζεται, με συνεχής στάσεις, άλλοτε για να θαυμάσουμε τη θέα, άλλοτε για να επαινέσουμε τους εαυτούς μας, μα περισσότερο για να ξαποστάσουμε. Άγρια τοπογραφία, ανέγγιχτη ομορφιά!
Ερχόμαστε σε μετωπική με έναν ντόπιο κτηνοτρόφο πάνω στο μεταφορικό του μέσο, το γαϊδουράκι του, κατά την επιστροφή του από τη στάνη. Τον χαζεύω καθώς ξεμακραίνει. Αυτή εικόνα έρχεται και τρυπώνει στο μυαλό μου, για να μου αποκαλύψει την ανεκτίμητη αξία του μονοπατιού. Είναι ένα μονοπάτι που δεν γεφυρώνει μόνο πρακτικά τους οικισμούς, αλλά γεφυρώνει το παρελθόν με το παρόν, μεταφέρει την ιστορία. Συναντάμε το γραφικό ξωκλήσι του Αη Μάμα, προστάτης των ποιμένων, και διακρίνουμε τις πρώτες βραχογραφίες της διαδρομής μας.
Σκαλισμένες στους βράχους διάφορες φιγούρες, ημερομηνίες, αριθμοί, αποτυπώματα πολιτισμού. Διαβάσαμε ότι στο παλιό οικισμό του Ασφοντυλίτη, υπάρχουν αρκετές, χαραγμένες στους τοίχους των κτισμάτων και στις μάντρες.Το διαχρονικό μας ταξίδι συνεχίζεται στο διάσπαρτο της Όξω Μεριάς και κάπου εκεί μας καλωσορίζει η ταμπέλα προς Χάλαρα.
Ο δρόμος διχάζεται, το ίδιο κι εμείς. Προς τη κατεύθυνση που μας δείχνει η ταμπέλα δε βλέπω τη θάλασσα και τόσο κοντά αλλά ότι μπροστά μας ξεκινά ένα κακοτράχαλο κατηφορικό μονοπάτι. Μας περνάει από το μυαλό το ενδεχόμενο να μη συνεχίσουμε, βρισκόμαστε στη μέση του πουθενά, με προορισμό το πουθενά …προσπερνάμε τη σκέψη…καλή μας τύχη…Βγαίνουμε από τη ζώνη της κορυφογραμμής της Παλιάς Στράτας στα αριστερά για τη παραλία Χάλαρα. Τα ζωντανά στο δρόμο μας, μας υπενθυμίζουν ότι ναι υπάρχουν ίχνη ζωής εδώ πάνω.
Προχωράμε και προχωράμε και παραλία πουθενά…ακόμη νιώθω ότι είμαστε ψηλά. Από ένα σημείο και μετά το μονοπάτι γίνεται ανύπαρκτο, καμία σήμανση, κανένα σημάδι. Πάμε στα τυφλά με οδηγό τη θάλασσα.
Δεν πεζοπορούμε εδώ, ακροβατούμε. Όλα τα μέλη του σώματος μας, συμμετέχουν στην κατάβαση…να μας δω στην ανάβαση!!!Πάρε μια μικρή γεύση με το βίντεο που ακολουθεί.
Μπροστά μας, αποκαλύπτεται ένας επίγειος παράδεισος, είναι οι Πλάκες, η ανταμοιβή μας είναι απερίγραπτη : μεγάλες πλάκες κατά μήκος της ακτής με τουρκουάζ νερά.
Έχουμε μαγευτεί από τα νερά, έχουμε εγκλωβιστεί στην ατόφια ομορφιά! Η θάλασσα αγκαλιάζει τις βουτιές μας. Καλώς ήρθαμε στη προσωπική μας πισίνα. Κι άλλο βιντεάκι….
Ο παράδεισος συνεχίζεται…λίγο παραδίπλα, επιτέλους, πίσω από τους βράχους μας αποκαλύπτεται η παραλία Χάλαρα! Είμαστε λίγο διστακτικοί, μας φαίνεται κάπως διαφορετική και λίγο πιο μικρή από ότι είχαμε δει σε εικόνες, αλλά αυτό μάλλον οφείλεται στις βροχοπτώσεις του χειμώνα και στα κύματα.
Είναι μια παραλία με βότσαλο, περιτριγυρισμένη από βράχια που καθρεφτίζονται επιβλητικά στα διάφανα νερά της. Tip : προτείνεται στους ψαροντουφεκάδες. Η ώρα πέρασε και ήρθε η στιγμή της αναχώρησης, με υπόσχεση ότι θα επιστρέψουμε…Μαζεύουμε όλο το κουράγιο μας και ξεκινάμε την ανάβαση. Δυσκολευόμαστε λίγο, γιατί όπως προανέφερα δεν υπάρχει ορατό μονοπάτι και χαράζουμε τη δική μας διαδρομή μέχρι να συναντήσουμε τη σηματοδοτημένη πορεία. Περίπου μια ώρα, και βγήκαμε στη Μεγάλη Στράτα, νιώθω ήδη πιο ήρεμη. Από εδώ και πέρα θα απολαύσω τη κατηφορική στράτα. Τα πράγματα τώρα είναι εύκολα!
Χαμόγελα ικανοποίησης σχηματίζονται στα πρόσωπά μας, για την εμπειρία αυτή, που γίνονται ακόμη πιο πλατιά όταν συνειδητοποιούμε ότι περπατάμε ανάμεσα στα σύννεφα!!! Θεέ μου, μας έχουν τυλίξει τα σύννεφα. Το συναίσθημα είναι απερίγραπτο! Με μοναδικά εφέ, αυτά της φύσης, φθάνουμε στον Άνω Ποταμό για το ηλιοβασίλεμα, και έτσι ρομαντικά και γλυκά τελειώνει αυτή η μέρα, στο πιο boho μπαλκόνι του χωριού.
Η διαδρομή μας ήταν κάποιας δυσκολίας μεγαλύτερης από μια απλή πεζοπορία με διάρκεια 2,5 ώρες(συνολικά 5 μέτρησε το κοντέρ). Εφοδιαστείτε με τα απαραίτητα: ένα ζευγάρι αθλητικά ή ορειβατικά, αντηλιακό, καπελάκι, νερό και φαγητό κρύψε και καμιά σοκολατίτσα στο backpack σου , έτσι για την ενέργεια.Τα γαλάζια μονοπάτια της Αμοργού σε περιμένουν να τα περπατήσεις….