ΦΑΡΑΓΓΙ ΛΟΥΣΙΟΥ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ

Το τριήμερο της 25^ης Μαρτίου μας βρήκε στην Ορεινή Αρκαδία, να πεζοπορούμε στο φαράγγι του Λούσιου ποταμού, δίνοντας μια δόση περιπέτειας στην εξόρμηση μας.

Λούσιος

Ο Λούσιος, το υδάτινο στολίδι της Πελοποννήσου, είναι ένα μικρό ποτάμι μόλις 26χλμ, στον οποίο σύμφωνα με τον Παυσανία οι νύμφες Νέδα, Αγνώ και Θεισόα έλουσαν τον νεογέννητο Δία. Τα ορμητικά νερά του με συνεργό την αδάμαστη ομορφιά της αρκαδικής γης συνθέτουν ένα μαγευτικό σκηνικό. Σε τούτο το σκηνικό αξίζει να πάρεις μέρος, γιατί ο μεγάλος σκηνοθέτης φύση θα σε ανταμείψει με μεγάλες συγκινήσεις.

Από Μονή Προδρόμου στο Μοναστήρι του Φιλοσόφου και επιστροφή από το ίδιο μονοπάτι

Ακολουθήσαμε μια σχετικά μικρή διαδρομή, μέρος του πιστοποιημένου ευρωπαϊκού μονοπατιού του Μαινάλου με μικρό βαθμό δυσκολίας. Πήραμε απλά μια γεύση -και ήταν αρκετή-για να θέλουμε να  επιστρέψουμε κάποια στιγμή για να διασχίσουμε ένα πιο απαιτητικό τμήμα του ορεινού αυτού μονοπατιού. Η περιοχή του Μαινάλου βρίσκεται στην Αρκαδία, στην καρδιά της Πελοποννήσου, της πλουσιότερης σε ιστορία και τοπία περιοχής της Ελλάδας. Το Menalon Trail ξεκινά από τη Στεμνίτσα, διασχίζει το φαράγγι του Λούσιου, περνά από τα χωριά Δημητσάνα και Βυτίνα και καταλήγει στα Λαγκάδια, διαγράφοντας ένα μεγάλο τόξο μήκους 75χλμ.

Αφετηρία μας ήταν το εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος με τις δροσερές κρήνες του να το κοσμούν και την μοναδική θέα στο φαράγγι του Λούσιου, λίγο έξω από το χωριό Στεμνίτσα. Από το χώρο στάθμευσης ξεκινά το μονοπάτι που οδηγεί σε 15 λεπτά περίπου στη Μονή του Τίμιου Προδρόμου. Οπλισμένοι με τις φωτογραφικές μηχανές μας και τη καλύτερη διάθεση μας, πάμε να αδειάσουμε το μυαλό από τη τσιμεντένια καθημερινότητα μας και να το γεμίσουμε εικόνες και αρώματα μιας πράσινης Ελλάδας.

Κατηφορίζουμε για να γνωρίσουμε το μεγάλο μονοπάτι του Μαινάλου, ακολουθώντας τη σήμανση με το λατινικό γράμμα m, και μετά από μια σύντομη πορεία αντικρίζουμε την εντυπωσιακή Μονή του Προδρόμου. Το θέαμα είναι συγκλονιστικό, το μοναστήρι είναι κυριολεκτικά αγκιστρωμένο στους απότομους κάθετους βράχους. Ένας μικρός άγριος παράδεισος ξεδιπλώνεται μπροστά μας.Η απλωμένη μπουγάδα που ανεμίζει στα ξύλινα στενά μπαλκόνια της μαρτυρεί ότι υπάρχει ζωή. Ζωή που ξυπνά όλες τις αισθήσεις μας. Τη μονή θα την επισκεφτούμε κατά την επιστροφή μας. Το ωράριο λειτουργίας δεν μας επιτρέπει την είσοδο, καθώς παραμένει κλειστή μεταξύ 13:00 και 17:00. Το γοητευτικό κάλεσμα του Λούσιου μας παρασύρει να επιταχύνουμε το μονοπάτι, αφήνοντας τον παφλασμό των νερών του να μας οδηγεί. Συνοδοιπόροι μας, το τιτίβισμα των πουλιών και η παρθένα φύση του τόπου με τη πλούσια πανίδα και χλωρίδα.

Το μονοπάτι αυτό, συνδυάζει όλα εκείνα τα στοιχεία, φυσική ομορφιά, ιστορικότητα, πολιτισμό και θρησκευτική ιστορία, που το κάνει ξεχωριστό και ιδανικό για να το περπατήσεις. Όσο πλησιάζουμε προς τη κοίτη του ποταμού τόσο πιο έντονο γίνεται το ορμητικό βουητό του και σε συνδυασμό με τα ψηλά βράχια που υψώνονται γύρω μας η ατμόσφαιρα μοιάζει συγκλονιστική. Έχουμε εισχωρήσει για τα καλά στη καρδιά του φαραγγιού. Το οποίο είναι πολύ βατό και πολύ καλά σηματοδοτημένο. Το σιδερένιο γεφυράκι του Φιλοσόφου μπροστά μας, μας αποκαλύπτει τον ορμητικό Λούσιο, που μοιάζει βιαστικός και ανυπόμονος.

Θα κάνουμε μια στάση για να απολαύσουμε το κελάρυσμα του και να απαθανατίσουμε το θεαματικό πέρασμα του. Αφήνουμε πίσω μας το γεφυράκι και συνεχίζουμε το σηματοδοτημένο μονοπάτι που ενώνει της δύο μονές, τη Μονή του Προδρόμου με του Φιλοσόφου. Η διαδρομή μας γίνεται ανηφορική και λίγο πιο απαιτητική αλλά παραμένει το ίδιο συγκλονιστικά αναζωογονητική. Φθάνουμε στο σταυροδρόμι όπου αριστερά οδηγεί στη Παλιά Μονή Φιλοσόφου και δεξιά στη Νέα Μονή. Στρίβουμε αριστερά και μετά από τα ανηφορικά πέτρινα σκαλοπάτια φθάνουμε στην είσοδο της ερειπωμένης  Παλαιάς Μονής του Φιλοσόφου.

Παλιά Μονή Φιλοσόφου

Η Μονή είναι από τις πιο ιστορικές και από τις πιο παλιές της Αρκαδίας, ιδρύθηκε το 963μ.Χ από τον Ιωάννη Λαμπαρδόπουλο, τον επονομαζόμενο  «Φιλόσοφο», ο οποίος ήταν γραμματέας του Αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά. Είναι γνωστή επίσης και με την ονομασία Κρυφό Σχολειό, γιατί εκεί  επί τουρκοκρατίας  λειτούργησε σχολείο. Αργότερα, συνεχίστηκε ως Ιερατική Σχολή, στη Νέα Μονή όπου φοίτησαν σημαντικές προσωπικότητες του Αγώνα και του Ανώτατου εκκλησιαστικού κλήρου. Είναι χτισμένη σε ένα φυσικό κοίλωμα βράχου και δεν γίνεται εύκολα αντιληπτή. Περιτριγυρισμένη από ψηλά τείχη που μάλλον εξασφάλιζαν προστασία και πολεμίστρες είναι ένα μοναδικό δείγμα βυζαντινής αρχιτεκτονικής. Είναι πραγματικά απερίγραπτη η αίσθηση, που ειλικρινά δεν χωρούν πολλά λόγια. Ακολούθησε την ιστορία της μέσα από το φωτογραφικό υλικό παρακάτω.

Αν και η ώρα μας κυλούσε πολύ ευχάριστα, δυστυχώς έπρεπε να πάρουμε τον δρόμο της  επιστροφής , πριν αρχίσει να σουρουπώνει. Επιστροφή από το ίδιο μονοπάτι. Ίδιο σκηνικό, ίδια σκηνή, ίδιο μονοπάτι. Διαφορετική η αίσθηση, πιο απολαυστική και περισσότερο θεραπευτική. Προσεγγίζουμε τον Λούσιο, ο οποίος τρέχει ξέφρενα, ανυπόμονος να συναντήσει τον μεγάλο του αδελφό, τον Αλφειό. Από εκεί  ξεκινάει η ανηφορική πορεία μας, που με τη βοήθεια ενός ξύλου αντικαθιστώντας τα μπατόν, οδηγούμαστε στη Μονή Προδρόμου.

Μονή Προδρόμου

Η Μονή από κοντά φαντάζει το ίδιο συναρπαστική. Από όποια οπτική γωνία και να τη δεις σε καθηλώνει  η αρχιτεκτονική του τοπίου. Στον προαύλιο χώρο της , κυριαρχεί η αρχή της απλότητας  που τη κάνει ακόμη πιο γοητευτική. Εκεί μας υποδέχεται ένας καινούργιος φίλος , ένα γλυκό πλασματάκι που τράβηξε τη προσοχή μου στην αρχή λόγω μιας ανομοιομορφίας του. Μου χάρισε πολλά κλικ – από τα καλύτερα ίσως της όλης διαδρομής μου- ποζάροντας στο φακό μου. Αυτή η στιγμή στάθηκε τροφή για σκέψη. Τελικά τη πραγματική ομορφιά την βρίσκεις στα μάτια.

Η κεντρική ξύλινη πόρτα που οδηγεί στο εσωτερικό της μονής είναι λαβωμένη από τα βόλια των Τούρκων κατά την επανάσταση, με τα σημάδια παραμένουν εκεί ορατά μέχρι και σήμερα. Η Μονή του Τιμίου Προδρόμου, χτίστηκε τον 16αιώνα αλλά η ίδρυση της ανάγεται στον 12αιώνα. Είναι υπέροχο λιτό μοναστήρι απαλλαγμένο από την εκβιομηχάνιση που ίσως να παρατηρούμε σε κάποιες άλλες μονές. Οι ξεχωριστές τοιχογραφίες στους βράχους υπό το φως των κεριών δημιουργούν μια κατανυτική ατμόσφαιρα που σε συνεπαίρνει.

Οι μοναχοί παραδίδουν μαθήματα φιλοξενίας και αγάπης με τη συμπεριφορά τους. Μας υποδέχονται στο αρχονταρίκι με χαμόγελο και φροντίδα, προσφέροντάς μας ελληνικό καφεδάκι και λουκουμάκι.

Η ταπεινότητα και η αγνότητα διαχέεται παντού, στον απέριττο εσωτερικό χώρο της μονής, στα πρόσωπα των μοναχών ακόμη και στο φυσικό περιβάλλον στο οποίο είναι χτισμένη. Από το μπαλκόνι της η θέα στο φαράγγι του Λούσιου είναι άγρια καθηλωτική. Κρατώντας ως τελευταία εικόνα αυτή μπορώ να πω με σιγουριά ότι η επίσκεψη μας στη Μονή του Προδρόμου ήταν από τις πιο ωραίες στιγμές της διαδρομής μας. Και προσφέρεται για ένα σύντομο, διάλειμμα ανάτασης και γαλήνης.

Επιστροφή στο ίδιο σημείο από όπου ξεκινήσαμε, στο εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως. Αν και σύντομη η πεζοπορική μας διαδρομή, συνολικά 3400μ, ήταν πλούσια σε εικόνες και συναίσθημα. Ήταν μια φυσιολατρική, ιστορική και θρησκευτική εμπειρία που αξίζει να ζήσεις.