Λοιπόν , φέτος σπάσαμε τις παραδόσεις και ξεφύγαμε απο το παραδοσιακό σούβλισμα του οβελία και περάσαμε το Άγιο Πάσχα διασχίζοντας φαράγγια!!!ήταν κάτι σαν road trip , Αθήνα -Τρίκαλα και Τρίκαλα- Γιάννενα. Βάση μας , η πεδινή Καστρίτσα στους πρόποδες του λόφου Τέκμωνα, 12χλμ μόνο από την πόλη των Ιωαννίνων. Η μια μέρα είναι αφιερωμένη στη καρδιά του Ζαγορίου με τη χαράδρα του Βίκου να πρωταγωνιστεί! Φθάνουμε στο γραφικό και όμορφο Μονοδένδρι και χωρίς να χάνουμε λεπτό ακολουθούμε το μονοπάτι που ξεκινάει από την πλατεία του χωριού, διασχίζοντας το πέτρινο καλντερίμι που μας οδηγεί στο μοναστήρι της Αγ. Παρασκευής και στο μπαλκόνι με θέα για να θαυμάσουμε τη βαθύτερη χαράδρα του κόσμου : του Βίκου!! Και επειδή μας αρέσουν οι προκλήσεις, λίγο πριν αφήσουμε τη Μονή παίρνουμε το απόκρημνο μονοπάτι που παλιά οδηγούσε στα ασκηταριά ,κάτι μάλλον σαν σπηλιές- ησυχαστήρια των μοναχών. Σκαλισμένο στο βράχο, να ενώνεται σε σημεία με σανίδες και στο χείλος του γκρεμού, απλά σου κόβεται η ανάσα…με τις απόκρημνες κορυφές και τους απότομους βράχους τριγύρω να συνθέτουν ένα σκηνικό απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς και πλούτου. Ακολουθεί βιντεάκι για να μοιραστούμε μαζί σας την εμπειρία…
Ένα καφεδάκι είναι ότι χρειαζόμαστε….κάτω από τα αιωνόβια πλατάνια της πλακόστρωτης πλατείας. Με μια βόλτα μαγευόμαστε από την αυθεντικότητα, τη λιτότητα και την απλότητα του χωριού , που χαρακτηρίζει άλλωστε και τα 46 περίπου Ζαγοροχώρια, με την ομοιόμορφη ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, τα λιθόκτιστα σπίτια, σχιστόλιθες στέγες και πέτρινα καλντερίμια. Μη φύγεις από το Μονοδένδρι αν δεν δοκιμάσεις τη φημισμένη παραδοσιακή πίτα της Κικίτσας, στο ομώνυμο εστιατόριο που βρίσκεται πάνω από μισό αιώνα στη πλατεία του χωριού.
Αν κάτι πρέπει να δούμε στα Ζαγαροχώρια, σίγουρα είναι τα πέτρινα τοξωτά γεφύρια.
Αφήνουμε πίσω μας το Μονοδένδρι με κατεύθυνση προς ένα άλλο το ίδιο αντιπροσωπευτικό χωριό, τους Κήπους με τα φημισμένα τοξωτά γεφύρια να στολίζουν τη διαδρομή μας. Συνολικά, πρέπει μάλλον να συναντήσαμε πέντε, όλα τους διαφορετικά, με προσωπικότητα και δική τους ιστορία στο χρόνο και όλα το ίδιο εντυπωσιακά και τόσο εναρμονισμένα με το φυσικό περιβάλλον. Αποτελούν έργα τέχνης που δημιουργήθηκαν με μεράκι από τους φημισμένους τεχνίτες Ηπειρώτες για να γεφυρώσουν την ανάγκη τους για επικοινωνία.
Το πρώτο, λιτό αλλά γοητευτικό γεφύρι του Αγ. Μηνά δίπλα στο ομώνυμο εκκλησάκι. Κρυμμένο μέσα στις φυλλωσιές των πλάτανων… μας μαρτύρησαν την ύπαρξη του τα τροχόσπιτα των ξένων που είχαν σταματήσει για ένα σύντομο πικ νικ δίπλα στις όχθες του ξεροπόταμου που ενώνει.
Και να θες να μη το δεις δεν μπορείς…πέφτεις κυριολεκτικά πάνω του… αφού είναι επάνω στο δρόμο και δεν είναι άλλο από το γεφύρι του Κόκκορη, ένα από τα πιο γνωστά. Στα αριστερά και δεξιά του άγρια ορθώνονται απότομοι βράχοι που το κάνουν ακόμη πιο σαγηνευτικό και μυστηριώδες, κάπου εκεί λέγεται οτι υπάρχει και η σπηλιά του Νταβέλη! το περπατήσαμε και τα φωτογραφικά κλικ πήραν φωτιά!!!
Σειρά έχει το καλογερικό, ξεχωριστό και τόσο εντυπωσιακό, ή κάμπια εν κινήσει όπως το λένε λόγω του σχήματος που έχει. Είναι σαν ένας χορευτής που δίνει ζωντάνια και ρυθμό με τη κίνηση του και σε παρασύρει μέσα σε όλη αυτή την φυσική ζωΓραφιά. Ένα ακόμη δείγμα της λαϊκής αρχιτεκτονικής που υποκλίνομαι.
