Βαρσοβία, μια πρωτεύουσα με πολλά πρόσωπα #vol1

Ήτανε μια φορά κι ένα καιρό δύο δίδυμες γοργόνες που κολυμπούσαν στα βάθη της βαλτικής ώσπου μια μέρα η θάλασσα τις έβγαλε στην ακτή του Gdask. Εκεί οι δύο αδερφές χωρίστηκαν : η μία κολύμπησε μέχρι την Κοπεγχάγη και η άλλη κάτα μήκος του ποταμού Βιστούλα, φθάνοντας στις όχθες της σημερινής Βαρσοβίας. Εντυπωσιασμένη από την ομορφιά και την ηρεμία της περιοχής αποφάσισε να μείνει. Σύντομα οι ψαράδες της περιοχής παρατηρούν ότι “κάτι” καταστρέφει τα δίχτυα τους και ελευθερώνει τις ψαριές τους. Έτσι αποφασίζουν να λύσουν το προβλημά τους και να πιάσουν αυτό το πλάσμα. Όταν , όμως αντικρίζουν τη γοργόνα μαγεύονται από την ομορφιά και το τραγούδι της και αμέσως αλλάζουν γνώμη. Αλλά ένας έμπορος έχει άλλα σχέδια…και θέλοντας να βγάλει χρήματα προβάλλοντας τη, τη φυλακίζει σε ένα ξύλινο κλουβί. Το κλάμα της που αντηχούσε σε όλη τη περιοχή συγκίνησε τους κατοικούς και ένας τολμηρός ψαράς κατάφερε να την απελευθερώσει. Η γοργόνα, τότε για να ευχαριστήσει τους κατοίκους, τους ορκίστηκε αιώνια προστασία. Έτσι με το σπαθί και την ασπίδα της αποτελεί το σύμβολο και το οικόσημο της Βαρσοβίας.

Οι μύθοι πάντοτε γοητεύουν…το ίδιο όμως γοητεύει και η ίδια η πόλη : με τα πολλά πρόσωπά και τις άλλες τόσες αντιθέσεις της.
Η πρώτη γνωριμία γίνεται με το αμφιλεγόμενο Παλάτι της Κουλτούρας και της Επιστήμης. Φθάνοντας είναι το πρώτο που αντικρίζω : επιβλητικό και αγέρωχο όπως στις περιγραφές. Επηρεασμένη από  την ιστορία του δεν ξέρω πως να νιώσω, θαυμασμό ή περιφρόνηση; Άλλα όπως οι περισσότεροι δυτικοί δεν μπορώ παρά να εντυπωσιαστώ, το σταλινικό αυτό δώρο είναι… απλά υπέροχο. Γύρω του ορθώνονται υπερσύγχρονοι ουρανοξύστες σε μια απεγνωσμένη και μάταιη προσπάθεια να το ξεπεράσουν.

Στη διαδρομή για το ξενοδοχείο, διασχίζοντας την Aleje Jerozolimskie, κάνω βουτιά στο παρελθόν μέσα από κτίρια ξεθωριασμένα που θυμίζουν ανατολικό μπλόκ και ταυτόχρονα επανέρχομαι στο δυτικό παρόν με εντυπωσιακούς γυάλινους οίκους μεγάλων σχεδιαστών. – Αντιφατική και πάλι σκέφτομαι…..-

Είμαστε πια στο ξενοδοχείο – μια πίκρα τη πήραμε και θα μείνω μόνο σε αυτό – μια ανάσα να ξαποστάσουμε που λέμε και στο χωριό μου και είμαστε έτοιμοι να γνωριστούμε καλύτερα με τη πόλη. Η ώρα 21:30 , μια ώρα πίσω από Ελλάδα και κατευθυνόμαστε προς το Secado, ένα all day bar restaurant Marszalkowska 66 και ul. Wilcza γωνία. Ισπανική κουζίνα για το πρώτο μας βράδυ , γιατί είμαστε international τύποι…γελάμε…Υπέροχο μαγαζί, ζεστή ατμόσφαιρα και γευστικότατα πιάτα συνοδευόμενα , τουλάχιστον, από πολωνική βότκα, only on the rocks, παρακαλώ!!!

Το πρωινό μας βρίσκει με ψιλόβροχο και μάλλον έτσι μας πάει τελικά όλη η μέρα. Χωρίς να χάνουμε χρόνο και χωρίς να έχουμε σύμμαχό μας τον καιρό ξεχυνόμαστε προς τη Nowy Swiat, για να καταλήξουμε στη βασιλική οδό, Krakowskie Przedmiescie, με τελικό προορισμό τη Παλιά Πόλη. Για ακολουθήστε με….

Οι ρυθμοί εδώ είναι αργοί, χωρίς άγχος και γενικά επικρατεί μια χαλαρή διάθεση. Μου αρέσει. Υπάρχει μια ηρεμία που στην Αθήνα δεν την συναντάς σε καμία περίπτωση!!! Τεράστιοι φαρδιοί δρόμοι, πλατιά πεζοδρόμια για άνετο περπάτημα και βλέπω μια πόλη περιποιημένη, καθαρή , ούτε τσιγάρο ”στο μεγάλο τασάκι” εννοείται, ή μάλλον δεν εννοείται καθόλου…

Να ΄μαστε …στο σημείο απ΄όπου ξεκινάει η Nowy Swiat, τη pl. Trzech Kryzy – η πλατεία των Τριών Σταυρών- με τον κυκλικό ναό του Αγ. Αλεξάνδρου του 19ου αιώνα. Ακολουθεί το κτίριο του πρώην αρχηγείου του κομμουνιστικού κινήματος. Λέγεται ότι υπήρχε μυστικό τούνελ που συνδεόταν απευθείας με το παλάτι της Κουλτούρας και της Επιστήμης. Σήμερα, στεγάζονται γραφεία και διάφορα καταστήματα : εμείς θαυμάσαμε και φωτογραφηθήκαμε με τις ενυπωσιακές  ferrari που φιγουράρουν στην αντιπροσωπεία της. Δίπλα ακριβώς, στέκεται το άγαλμα του γάλλου στρατηγού Charles de Gaulle.

Η διαδρομή γίνεται άκρως απολαυστική, με σπουδαία μνημεία, κτίρια, εκκλησίες..θέλω να τα φυλακίσω όλα στο φωτογραφικό μου φακό αλλά είναι αδύνατον …το πάμε λίγο γρήγορα λόγω καιρού…Κάτα μήκος συναντάμε πολλά καταστήματα, μπουτίκ, εστιατόρια και ατμοσφαιρικά cafe. Ας απολαύσουμε ένα καφεδάκι στο κουκλίστικο madame de croquet .

Ότι πρέπει για να ζεσταθούμε και να χαλαρώσουμε. Γενικα, αν πίνεις cappuchino είσαι τυχερός, για άλλους τύπους καφέ , δεν εγγυώμαι τίποτα..Δοκιμάζουμε και από εκείνες τις λαχταριστές μπακετούλες που που φωνάζουν “φάε με”…

Ύστερα από το πλούσιο δεκατιανό μας, συνεχίζουμε…με τον “επαναστάτη του ουρανού” το μνημείο του μεγάλου αστρονόμου φυσικού Νικόλαου Κοπέρνικου.

Και από το σημείο αυτό αρχίζει η βασιλική οδός. Στην απέναντι πλευρά του δρόμου δεσπόζει ένα εντυπωσιακό μπαρόκ δημιούργημα : ο καθεδρικός ναός του Τίμιου Σταυρού με τους δύο δίδυμμους πύργους και την  περίτεχνη πρόσοψη. Στο εσωτερικό του φυλάσσεται η καρδιά του πολωνού μουσικοσυνθέτη Φεντερίκ Σοπέν. Ήταν επιυθμία του ίδιου του Σοπέν να ”επιστρέψει” στο σπίτι του, στη πατρίδα του.

Αρκετή ώρα τώρα το μυαλό μου μονοπωλούν οι στοές με τις μεγάλες βαριές σιδερένιες μαύρες πόρτες που τις συναντώ κατά μήκος των δρόμων …και στη σύγχρονη πόλη. Τι κρύβουν….Η φαντασία μου αρχίζει να καλπάζει…σαν να απλώνεται μια μυστικότητα…την όλη εικόνα έρχεται να συμπληρώσει και το όλο κλίμα που επικρατεί : το βαρύ ντύσιμο , ίσα ίσα που φαίνονται τα μάτια, το ψιλόβροχο που κάνει το βήμα ταχύ…δε θέλει και πολύ…αρχίζουμε να μπαινοβγαίνουμε στις στοές…σαν παιχνίδι…και μπροστά μας αποκαλύπτονται μικρές εκπλήξεις, στοές μέσα σε στοές, δίκτυα αυλών που επικοινωνούν μεταξύ τους, σε άλλες γραφεία, μπαράκια, σπίτια, μικρές πολιτείες.

Σε κάποια, από εκείνες στεγάζονται και τα μοναδικής αρχιτεκτονικής κτίρια του Πανεπιστημίου της Βαρσοβίας. Αρκετά με το παιχνίδι…συνεχίζουμε με το Προεδρικό Μέγαρο στο Νο.46/48, και τη μακρά ιστορία του στο χρόνο, και αφού φωτογραφηθούμε με τους πέτρινους φύλακες του , τα λιοντάρια, σειρά έχει το μνημείο του Adam Mickiewicz του εθνικού ποιητή της Πολωνίας. Ακριβώς στο πλάι  η Carmelite Church, μπαρόκ στύλ εκκλησία με νεοκλασική πρόσοψη του 18ου αιώνα.

Φθάνοντας στη Παλιά Πόλη, λίγο πρίν βρίσκεται η εκκλησία της Αγ.Άννας. Ένα αριστούργημα τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Αξίζει να ρίξεις μια ματιά…Στο πλάι υπάρχει μια είσοδος, όπου μια ελικοειδής ξύλινη σκάλα – με 147  σκαλιά – μας οδηγεί στο καμπαναριό της. Η θέα μας ανταμοίβει…πιάτο μπροστά μας απλώνεται η πλατεία της παλιας πόλης, η βασιλική οδός που αλλιώς φαντάζει από ψηλά και το μάτι φεύγει ως την απέναντι πλευρα του ποταμού στη συνοικία Praga, όσο δηλαδή επιτρέπει η ομίχλη!!!