Βαρσοβία, μια πρωτεύουσα με πολλά πρόσωπα #vol1

Ήτανε μια φορά κι ένα καιρό δύο δίδυμες γοργόνες που κολυμπούσαν στα βάθη της βαλτικής ώσπου μια μέρα η θάλασσα τις έβγαλε στην ακτή του Gdask. Εκεί οι δύο αδερφές χωρίστηκαν : η μία κολύμπησε μέχρι την Κοπεγχάγη και η άλλη κάτα μήκος του ποταμού Βιστούλα, φθάνοντας στις όχθες της σημερινής Βαρσοβίας. Εντυπωσιασμένη από την ομορφιά και την ηρεμία της περιοχής αποφάσισε να μείνει. Σύντομα οι ψαράδες της περιοχής παρατηρούν ότι “κάτι” καταστρέφει τα δίχτυα τους και ελευθερώνει τις ψαριές τους. Έτσι αποφασίζουν να λύσουν το προβλημά τους και να πιάσουν αυτό το πλάσμα. Όταν, όμως αντικρίζουν τη γοργόνα μαγεύονται από την ομορφιά και το τραγούδι της και αμέσως αλλάζουν γνώμη. Ένας έμπορος, όμως έχει άλλα σχέδια και θέλοντας να βγάλει χρήματα, τη φυλακίζει σε ένα ξύλινο κλουβί. Το κλάμα της που αντηχούσε σε όλη τη περιοχή συγκίνησε τους κατοικούς και ένας τολμηρός ψαράς κατάφερε να την απελευθερώσει. Η γοργόνα, τότε για να ευχαριστήσει τους κατοίκους, τους ορκίστηκε αιώνια προστασία. Έτσι με το σπαθί και την ασπίδα της αποτελεί το σύμβολο και το οικόσημο της Βαρσοβίας.

Οι μύθοι πάντοτε γοητεύουν! Το ίδιο γοητεύει και η ίδια η πόλη, με τα πολλά πρόσωπά και τις άλλες τόσες αντιθέσεις της.
Η πρώτη γνωριμία γίνεται με το αμφιλεγόμενο Παλάτι της Κουλτούρας και της Επιστήμης. Φθάνοντας είναι το πρώτο που αντικρίζουμε : επιβλητικό και αγέρωχο όπως στις περιγραφές. Επηρεασμένοι από  την ιστορία του δεν ξέρουμε, να νιώσουμε, θαυμασμό ή περιφρόνηση; Άλλα όπως οι περισσότεροι δυτικοί δεν μπορούμε παρά να εντυπωσιαστούμε, το σταλινικό αυτό δώρο είναι επιβλητικό. Γύρω του ορθώνονται υπερσύγχρονοι ουρανοξύστες σε μια απεγνωσμένη και μάταιη προσπάθεια να το ξεπεράσουν.

Στη διαδρομή για το ξενοδοχείο, διασχίζοντας την Aleje Jerozolimskie, κάνουμε βουτιά στο παρελθόν μέσα από κτίρια ξεθωριασμένα που θυμίζουν ανατολικό μπλόκ και ταυτόχρονα επανέρχομαστε στο δυτικό παρόν με εντυπωσιακούς γυάλινους οίκους μεγάλων σχεδιαστών.

Είμαστε πια στο ξενοδοχείο και μετά από μια μιρή ανάπαυλα  έτοιμοι να γνωριστούμε καλύτερα με τη πόλη. Η ώρα 21:30 , μια ώρα πίσω από Ελλάδα και κατευθυνόμαστε προς το Secado, ένα all day bar restaurant Marszalkowska 66 και ul. Wilcza γωνία. Ισπανική κουζίνα για το πρώτο μας βράδυ, γιατί είμαστε international τύποι. Υπέροχο μαγαζί, ζεστή ατμόσφαιρα και γευστικότατα πιάτα συνοδευόμενα από πολωνική βότκα, only on the rocks, παρακαλώ!!!

Το πρωινό μας βρίσκει με ψιλόβροχο και μάλλον έτσι μας πάει τελικά όλη η μέρα. Χωρίς να χάνουμε χρόνο και χωρίς να έχουμε σύμμαχό μας τον καιρό ξεχυνόμαστε προς τη Nowy Swiat, για να καταλήξουμε στην βασιλική οδό, Krakowskie Przedmiescie, με τελικό προορισμό τη Παλιά Πόλη.

Οι ρυθμοί εδώ είναι αργοί, χωρίς άγχος και γενικά επικρατεί μια χαλαρή διάθεση. Μου αρέσει. Υπάρχει μια ηρεμία που στην Αθήνα δεν την συναντάς σε καμία περίπτωση!!! Τεράστιοι φαρδιοί δρόμοι, πλατιά πεζοδρόμια για άνετο περπάτημα και βλέπω μια πόλη περιποιημένη, καθαρή , ούτε τσιγάρο ”στο μεγάλο τασάκι” εννοείται, ή μάλλον δεν εννοείται καθόλου.

Να ΄μαστε στο σημείο απ΄όπου ξεκινάει η Nowy Swiat, την pl. Trzech Kryzy – η πλατεία των Τριών Σταυρών- με τον κυκλικό ναό του Αγ. Αλεξάνδρου του 19ου αιώνα. Ακολουθεί το κτίριο του πρώην αρχηγείου του κομμουνιστικού κινήματος. Λέγεται ότι υπήρχε μυστικό τούνελ που συνδεόταν απευθείας με το παλάτι της Κουλτούρας και της Επιστήμης. Σήμερα, στεγάζονται γραφεία και διάφορα καταστήματα : εμείς θαυμάσαμε και φωτογραφηθήκαμε με τις ενυπωσιακές  Ferrari που φιγουράρουν στην αντιπροσωπεία της. Δίπλα ακριβώς, στέκεται το άγαλμα του γάλλου στρατηγού Charles de Gaulle.

Η διαδρομή γίνεται άκρως απολαυστική, με σπουδαία μνημεία, κτίρια, εκκλησίες,καταστήματα, μπουτίκ, εστιατόρια και ατμοσφαιρικά cafe. Ας απολαύσουμε ένα καφεδάκι στο κουκλίστικο Madame de croquet .

Ότι πρέπει για να ζεσταθούμε και να χαλαρώσουμε.Δοκιμάζουμε και από εκείνες τις λαχταριστές μπακετούλες που που φωνάζουν “φάε με”…

Το self-guide tour συνεχίζεται με τον “επαναστάτη του ουρανού”, το μνημείο του μεγάλου αστρονόμου φυσικού Νικόλαου Κοπέρνικου.

Και από το σημείο αυτό αρχίζει η βασιλική οδός. Στην απέναντι πλευρά του δρόμου δεσπόζει ένα εντυπωσιακό μπαρόκ δημιούργημα,ο καθεδρικός ναός του Τίμιου Σταυρού με τους δύο δίδυμμους πύργους και την  περίτεχνη πρόσοψη. Στο εσωτερικό του φυλάσσεται η καρδιά του πολωνού μουσικοσυνθέτη Φεντερίκ Σοπέν. Ήταν επιυθμία του ίδιου του Σοπέν να ”επιστρέψει” στο σπίτι του, στη πατρίδα του.

Αρκετή ώρα τώρα το μυαλό μου μονοπωλούν οι στοές με τις μεγάλες βαριές σιδερένιες μαύρες πόρτες που τις συναντώ κατά μήκος των δρόμων και στη σύγχρονη πόλη. Αρχίζουμε να μπαινοβγαίνουμε στις στοές και μπροστά μας αποκαλύπτονται μικρές εκπλήξεις, στοές μέσα σε στοές, δίκτυα αυλών που επικοινωνούν μεταξύ τους, σε άλλες γραφεία, μπαράκια, σπίτια, μικρές πολιτείες.

Σε κάποια, από εκείνες στεγάζονται και τα μοναδικής αρχιτεκτονικής κτίρια του Πανεπιστημίου της Βαρσοβίας. Συνεχίζουμε με το Προεδρικό Μέγαρο στο Νο.46/48, και τη μακρά ιστορία του στο χρόνο, και αφού φωτογραφηθούμε με τους πέτρινους φύλακες του, τα λιοντάρια, σειρά έχει το μνημείο του Adam Mickiewicz του εθνικού ποιητή της Πολωνίας. Ακριβώς στο πλάι  η Carmelite Church, μπαρόκ στύλ εκκλησία με νεοκλασική πρόσοψη του 18ου αιώνα.

Φθάνοντας στη Παλιά Πόλη, βρίσκεται η εκκλησία της Αγ.Άννας. Ένα αριστούργημα τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Στο πλάι υπάρχει μια είσοδος, όπου μια ελικοειδής ξύλινη σκάλα – με 147  σκαλιά – μας οδηγεί στο καμπαναριό της. Η θέα μας ανταμοίβει! Πιάτο μπροστά μας απλώνεται η πλατεία της παλιάς πόλης, η βασιλική οδός, και η θέα φθάνει μέχρι τη συνοικία Praga στην απέναντι πλευρα του ποταμού.

( Συνεχίζεται )